Wereld op z’n kop
Nare krampen die steeds vaker en op meer plekken voorkwamen. Daarmee ging Alexander naar de dokter. Het was een bijwerking van de medicatie die hij slikte. Voor de nieuwe medicatie moest hij eerst een afspraak maken met een internist. Voorafgaand aan die afspraak werd bloed geprikt. Zijn leverwaarden bleken niet goed en er volgde nader onderzoek. De uitslag zette de wereld op z’n kop.
“Ik werd 1,5 jaar geleden overrompeld door de ziekte. Ik kreeg de diagnose slokdarmkanker met uitzaaiingen bij de lymfe en lever. Ik ging de molen in en mocht meedoen aan een studie. Na een poos bleek dat de ingezette behandeling niets gedaan had. Het was explosief gegroeid. Ik was uitbehandeld. Dat was het dan… Wat dan volgt is een eindgesprek met de arts. Ik ging daar samen met mijn vrouw en dochters heen. Met lood in ons schoenen namen we plaats in de spreekkamer. En toen gebeurde er iets wat we niet meer zagen aankomen: “We geven nog niet op, we gaan toch nog iets proberen”, vertelde de arts. En dus gingen we door met een andere behandeling.”
“Het gaat nu goed. Een keer in de acht weken krijg ik een scan en de laatste had een bizar positieve uitslag. Geen nieuwe tumoren en enkele tumoren waren verkleind en verdwenen. Ik zal niet meer beter worden, maar ik kan echt zeggen dat het naar omstandigheden goed met mij gaat. Ze gaven mij 5 maanden tot een jaar en ik zit nu in mijn cadeautjestijd.”
Eten met smaak
“De chemotherapie heeft niet alleen effect op de tumoren, maar heeft ook mijn smaak beïnvloed. Ik lust alleen nog pure producten, zoals verse groente, fruit, ei en vlees. Brood, kaas, gemarineerd of gekruid vlees en alles met zetmeel, smaakt mij niet meer. De macaronischotel die ik al 40 jaar maak, vind ik nu walgelijk. Het smaakt alsof ik een hap metaal in mijn mond heb.”
“In mei bezocht ik samen met mijn vrouw Petra de proeverij ‘Eten met smaak’ van het Dijklander Ziekenhuis. Dat is een interactief diner waarbij je leert hoe je smaak kunt sturen. De koks van het Dijklander Ziekenhuis bereiden een viergangendiner. Op tafel staan er allemaal verschillende smaakverrijkers die je bij de gerechten kunt uitproberen. Door veel te proeven kan je uitzoeken welke smaken jij nodig hebt om het eten lekkerder te vinden.”
“Ik vond het een geweldige ervaring en leuk om samen met mijn vrouw uit te proberen. We werden gastvrij ontvangen door Annita van de Meulen en kregen deskundige uitleg van Cees Neefjes, de kok. Zij zijn de initiatiefnemers van ‘Eten met smaak’. We hebben alle 22 bakjes ergens opgesmeerd en smaakverrijkers gezien waar ik nog nooit van gehoord had. Het was bijzonder om te zien hoe andere patiënten hun smaak terugvonden. Er was een meneer die zoet eten heel vies vond, maar door het toevoegen van een bepaalde smaak weer van zijn dessert kon genieten. Een mevrouw die naast mij zat had deed mayonaise op haar stoofperen en vond het toen naar softijs smaken. Vreemd hè, hoe smaak werkt!”
“Ik vond het verrassend dat je niet alleen met patiënten zit. Zo was er een diëtist aanwezig uit een andere zorginstelling en een verkoopster uit een kaaswinkel die klanten met smaakvermindering van advies wil voorzien.”
Zoet doet goed
“Voor mij werd er vooral bevestigd dat zoet toevoegen helpt om dingen lekkerder te vinden. Aardappelpuree smaakt voor mij naar een hap metaal. Toen ik er basterdsuiker op deed, smaakte het heerlijk.”
“Wat goed, dan kan je nu weer alles eten, zal je misschien denken. Nee hoor, die ‘gekke’ combinaties gaan er bij mij geestelijk niet in. Dan ben ik heel simpel; dan maar geen bitterballen. Ik snak naar een broodje met kaas, maar de desillusie is het mij niet waard. Tot ergernis van mijn vrouw, moet ik erbij zeggen. Zij gunt het mij zo dat ik weer kan genieten van een broodje kroket of een stukje kaas. Helemaal omdat we weten dat zoet echt helpt om het weer lekker te vinden. Mensen met smaakvermindering door chemotherapie raad ik echt aan om naar ‘Eten met smaak’ te gaan. Ik vond het een leuke en inspirerende avond en je kunt echt weer leren genieten van eten. Mits je niet zo koppig bent als ik.”