'Door King voelde ik me zó veilig tijdens de bevalling'

Foto van Sanne Smit en haar hulphond

Bevalling met hulphond

Sanne Smit is 34 jaar. Ze is getrouwd met Klaas en beviel onlangs van hun vierde kindje, Lune. Bij de bevalling in het Westfriesgasthuis was Sannes hulphond King aanwezig. Een primeur in Nederland. Sanne heeft het malabsorptiesyndroom, een chronische ziekte waarbij het lichaam niet voldoende voedingsstoffen uit de voeding opneemt. Dit zorgt onder andere voor pijnaanvallen en hypo’s. ‘Maar’, zegt ze stellig, ‘ik bén Sanne en ik héb een beperking. Ondanks mijn ziekte heb ik elke dag de keus om er iets van te maken!’

‘Een paar jaar geleden zei een arts tegen mij: ‘Is een hond niks voor jou?’ Ik dacht: hoezo, ik heb het al druk zat! Maar hij bedoelde een hulphond. Samen met mijn man heb ik me in de mogelijkheden verdiept en sinds twee jaar is King deel van ons gezin. Iets waar ik ontzettend dankbaar voor ben, want King heeft me mijn zelfstandigheid teruggegeven en me uit mijn isolement gehaald.

Pup

Ik kreeg King als pup. Hij was toen zeven en een halve week oud. Vaak is een hulphond al opgeleid als hij bij je komt, maar ik heb gekozen voor een teamcoachingsschool, waar ík degene ben die wordt getraind. Ik leer hoe ik King kan ‘lezen’, hoe ik hem nieuwe dingen kan aanleren en hoe ik met hem moet werken. Dit is wel heel intensief, maar ook heel waardevol. King weet vanaf het begin hoe het er in ons drukke gezin aan toegaat en onze band is heel sterk.

King helpt me bij praktische taken, zoals de deur opendoen en spullen aangeven, en heeft ook een geleidetaak, omdat ik als gevolg van een hypo het zicht in mijn linkeroog tijdelijk heb verloren en geen diepte zie. Heel belangrijk is verder zijn signaleringsfunctie. Door de vele operaties die ik heb gehad, zijn de zenuwen in mijn buik beschadigd en heb ik soms heel heftige pijnaanvallen. Daarnaast kan mijn lichaam mijn bloedglucose niet op peil houden, wat regelmatig leidt tot een hypo – soms dagelijks, maar zeker meerdere keren per week. King voelt die hypo’s en pijnaanvallen van tevoren aankomen en waarschuwt mij daarvoor. Ik kan me dan voorbereiden, bijvoorbeeld door te gaan zitten en iets voor de kinderen te regelen.

Naar een concert

Mijn directe omgeving is inmiddels helemaal aan King gewend, maar op straat merk ik dat mensen vaak nog niet bekend zijn met een assistentiehond en niet weten hoe ze ermee om moeten gaan. Op het dekje dat King draagt staat dat hij een hulphond is en dat je hem niet moet afleiden. Toch zijn mensen geneigd om aan hem te zitten, tegen hem te praten of geluidjes te maken om zijn aandacht te trekken. Die dingen leiden hem af en kunnen er in het ergste geval voor zorgen dat hij zijn signaleringsfunctie niet kan uitoefenen. Als hij signalen voor een aanval mist omdat hij niet op mij gefocust is, kunnen er echt ongelukken gebeuren.

Desondanks voel ik me met King ontzettend veilig! Vóór ik hem had, ging ik haast nooit naar buiten. Dat durfde ik niet, want ik kon zomaar overvallen worden door een hypo. Nu ga ik weer naar vriendinnen of naar de bioscoop, met de kinderen naar het Streekbos, en binnenkort zelfs naar een concert in de Arena. Dat zou ik zonder King nooit hebben gedaan. Ook voor Klaas geeft het rust te weten dat ik me prima red met King, zeker nu met Lune erbij. Hij hoeft zich geen zorgen te maken als hij op zijn werk is.

Ziekenhuis

Toen de bevalling dichterbij kwam, kaartte ik bij dokter Berks, mijn gynaecoloog, aan dat ik mijn hond er graag bij wilde hebben. Er is immers geen medische apparatuur die mijn hypo’s van tevoren ziet aankomen...Zijn reactie was meteen heel positief. Dat vond ik fantastisch. Het Dijklander Ziekenhuis (locatie Hoorn, red.) had er geen ervaring mee, maar stond er echt voor open om het mogelijk te maken. Ze wilden precies weten wat ze van King konden verwachten, wat hij bijvoorbeeld zou doen als ik veel pijn zou hebben. Ook spraken we af dat King niet mee zou kunnen, mocht ik op de operatiekamer of intensive care terechtkomen. Andere afspraken waren vooral praktisch; over het uitlaten en de hygiëne van zijn voerbak, dat soort dingen.

Lune zou op donderdag 22 december geboren worden. Twee dagen daarvoor werd ik al opgenomen in verband met medicatie. King ging toen nog niet mee, want dan zou het voor hem veel te lang duren. Woensdagavond werd ik naar de verloskamer verplaatst en toen kwam King. Hij sliep daar ’s nachts naast mijn bed, zoals hij thuis ook doet. De volgende dag werd de bevalling om tien uur ingeleid. Lune lag met haar hoofd achterover en een arm langs haar hoofd. Dat zorgde voor wat vertraging en ook veel pijn. Maar ik wist: zolang ik rustig blijf, is King dat ook. Hij was wel heel alert en keek met grote ogen toe. Af en toe kwam hij bij mij snuffelen, maar ik kreeg geen hypo en alles ging goed. Rond half drie werd Lune geboren en na een paar dagen mochten we al naar huis.

Ik ben ontzettend dankbaar voor de opstelling van het Dijklander Ziekenhuis. Ik heb dat vaak anders meegemaakt. Door de aanwezigheid van King tijdens de bevalling voelde ik me zó veilig! Die veiligheid had het ziekenhuis me op een andere manier niet kunnen geven.’

Sanne blogt op haar veelgelezen website www.gezinshulphond.nl over haar ervaringen met een chronische, onbehandelbare ziekte en over haar belevenissen met King.