‘Omdat ik PCOS (een hormonale afwijking waarbij de eisprong vaak uitblijft) heb, lukte het ons niet om zwanger te worden. Van de huisarts kreeg ik medicijnen voorgeschreven om de eisprong op te wekken. We bleven proberen en hopen dat onze kinderwens vervuld mocht worden’, vertelt Angela.
‘Op een dag word ik wakker en voel ik een opeens een grote bult in mijn borst. In eerste instantie denk ik: “zal ik zwanger zijn? Misschien is het wel een melkklier”, maar ik besluit toch om contact te zoeken met de huisarts. Ik word doorverwezen naar het ziekenhuis. Voordat er een echo van mijn borst gemaakt kan worden, wil de chirurg eerst weten of ik zwanger ben. En dat blijk ik te zijn! Lang kunnen we niet van het mooie nieuws genieten, want uit de inmiddels gemaakte echo’s en punctie van mijn borst blijkt dat de bult geen melkklier, maar een tumor is. Een paar dagen later zitten we al bij de chirurg in het ziekenhuis. De eerste vraag die ik aan de arts stel: “Wat gaat er met ons kindje gebeuren?”.’
Uitgestelde behandeling
Omdat de chemotherapie die Angela nodig heeft wordt afgeraden tijdens het eerste trimester van de zwangerschap, besluit zij in overleg om pas later te beginnen met de chemobehandeling. Wel ondergaat zij al vrij snel een borstamputatie om zo de tumor te verwijderen. In het tweede trimester wordt gestart met de chemotherapie. ‘Het is heel erg om in de bloei van je leven de diagnose kanker te krijgen, maar ik schiet direct in de overlevingsmodus. Boos of verdrietig zijn heeft geen zin, ik moet het allemaal ondergaan en door. Ik vecht voor twee levens. Het is allemaal zo dubbel. In de chemostoel wordt er een zooitje “gif” in mijn lijf gespoten, terwijl er ook een kwetsbaar kindje in mijn buik groeit. Maar je doet het ook vóór je kindje, om hem of haar te leren kennen. Toch valt de chemotherapie me mee. Het is gezellig in de chemokamer. De radio staat aan, er wordt eten en drinken gebracht en de medewerkers van het Dijklander Ziekenhuis zijn super lief en zorgzaam. Tijdens de behandelingen vind ik een lotgenoot in mijn “chemovriendin” Judith. Tijdens het hele traject, en ook daarna, heb ik ontzettend veel steun aan haar. We “vieren” zelfs het moment dat we op de helft van onze chemobehandelingen zijn. Met wat lekkers voor onszelf, de medewerkers van het ziekenhuis en de andere patiënten. De meeste patiënten die we tijdens de behandelingen in het Dijklander Ziekenhuis treffen, zijn ouder dan ons. Ik heb behoefte aan meer lotgenoten en zeker aan lotgenoten die ook zwanger zijn. Daar ga ik zelf naar op zoek buiten het Dijklander Ziekenhuis.'
Verdrietig en onzeker
‘De zwangerschap en kraamperiode zien er door de kanker heel anders uit. Op 5 april heb ik mijn laatste chemokuur en op 21 april wordt onze zoon Jake geboren, gezond en wel. Na een mooie kraamperiode van twee weken, word ik alweer verwacht in het ziekenhuis. Er wordt gestart met immunotherapie en hormoontherapie. Ik geniet, maar het is ook zwaar. Ik ben moe van de ziekte en de behandelingen. Ook ben ik door de chemotherapie en vermoeidheid vergeetachtig geworden. Ik heb de kraamzorg gevraagd om langer te blijven, zodat ik alles op kan schrijven wat zij ons heeft geleerd. Ik ben bang dat ik het anders vergeet. Door de hormoonbehandelingen voel ik me ook niet altijd mezelf. Door alles bij elkaar voel ik me soms onzeker of ik wel een goede moeder kan zijn en daardoor word ik verdrietig.’
Hoe verder?
‘Nu ik schoon ben, vind ik het lastig om mijn leven weer op te pakken. Hoe doe je dat en waar begin je? Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog, heb een re-integratiecoach en fysiotherapie. Ik sta voor mijn gevoel nog steeds in de overlevingsstand en ben bang dat er nog een klap komt als deze uitgaat. Maar nu moet ik nog doorvechten. Want ik heb een kleine baby en de nabehandelingen zijn nog niet klaar. Ik vind het heel goed dat het Dijklander Ziekenhuis is gestart met AYA-zorg. Dit is speciale zorg voor jonge mensen met kanker. Voor mij komt dit net te laat, maar ik denk dat deze zorg het verschil kan maken.’
Controleer jezelf!
‘Als laatste wil ik iedereen op zijn hart drukken om jezelf te blijven controleren. Ook jonge mensen. Ik dacht ook “dit overkomt mij niet” maar dat bleek helaas toch anders.'