Een aantal weken na het eerste WhatsApp-contact met Gerda is Teresa in het Dijklander Ziekenhuis voor haar eerste chemokuur. In de gang ziet zij per toeval Gerda zitten. Dit is de eerste live ontmoeting tussen de vrouwen. Ze raken aan de praat en het voelt direct vertrouwd. Een oplettende verpleegkundige van het Dijklander Ziekenhuis heeft in de gaten dat de twee goed met elkaar op kunnen schieten. Zij besluit hen voor de volgende chemokuur – de eerste kuur voor Gerda en de tweede voor Teresa –gelijktijdig in te plannen. ‘Vanaf dat moment hebben we elke kuur samen doorstaan. Soms startte de behandeling van Gerda een uur eerder of later, maar er werd door de verpleegkundigen altijd gezorgd dat we samen waren’, vertelt Teresa.
Intensieve periode
In totaal komen Gerda en Teresa allebei zestien keer voor een chemokuur naar het ziekenhuis, verdeeld over een periode van twintig weken. ‘Wanneer de chemo wordt toegediend, ben je ongeveer vier uur in het ziekenhuis’, vertelt Gerda ‘Veel tijd om met elkaar te praten en elkaar te leren kennen dus. En wij hebben elkaar goed leren kennen hoor. Op zowel goede als slechte momenten.’
‘Zij wist precies waar ik doorheen ging’
Gerda en Teresa bouwen tijdens deze moeilijke periode een prachtige band op. Teresa: ‘Gerda wist precies waar ik doorheen ging. We spraken over hoe het fysiek met de ander ging en ook over veel andere zaken. We hebben verdriet gedeeld, maar ook heel wat gelachen samen.’ Gerda vult haar aan: ‘Wanneer ik naar het ziekenhuis moest voor een behandeling, was het fijn om te weten dat Teresa er ook zou zijn. Dat maakte de chemokuur en al die uren in het ziekenhuis zijn een stuk draaglijker. Vanwege corona mochten wij onze partners of naasten niet meenemen naar het ziekenhuis. Dat Teresa er was, gaf mij het gevoel dat ik het niet alleen hoefde te doen. Je deelt het met elkaar. Maar als mijn partner wel had mee gemogen, dan was het alsnog heel fijn geweest dat Teresa er elke keer was. Lotgenoten zijn zo belangrijk.’
‘Zij maakte mij sterk’
Teresa kan zich helemaal vinden in wat Gerda zegt over lotgenoten: ‘We zijn allebei ontzettend gesteund door onze naasten, dat was onvoorstelbaar. Maar daarnaast heb je ook lotgenoten nodig. Ben je ziek en zijn er lotgenoten in je omgeving? Maak er gebruik van. Ken je ze nog niet? Zoek ze dan op. Gerda wist exact wat ik doormaakte. Ik hoefde haar niks uit te leggen.’ Gerda gaat verder: ‘We konden elkaar helpen en dat maakte mij sterk. We waren elkaars klankbord. Ik ben iemand die ondanks de ziekte doorging met alles wat ik voor ik ziek was ook graag deed. Kilometers mountainbiken, voor ons vee zorgen... Teresa floot mij soms terug en wees mij er op dat ik ook tijd moest nemen om alles te verwerken. Daar ben ik haar zo dankbaar voor.’
Lichtpuntje
Wanneer Teresa en Gerda terugkijken op de periode, zijn ze allebei dankbaar dat het Dijklander Ziekenhuis heeft gezorgd dat de afspraken steeds samen werden gepland. Teresa: ‘Gerda was het lichtpuntje tijdens de behandelingen.’ Gerda beaamt dat: ‘Ik ben sowieso dankbaar voor de goede zorgen in het ziekenhuis. De verpleegkundigen waren doortastend. Ze bleven continu zoeken naar manieren om het allemaal net wat draaglijker te maken. De afspraken gelijktijdig met Teresa waren daar een onderdeel van, maar er werd op andere vlakken ook goed voor ons gezorgd. Ondanks de hoge werkdruk, voelde ik dat er tijd voor me werd genomen. Ook de vrijwilligers die precies wisten wie ik was en wat ik graag wilde drinken. Bijzonder hoor. We voelden ons door iedereen gezien.’
Versiering
Na twintig weken heeft Teresa als eerste van de twee vrouwen haar laatste chemokuur. Gerda wil dit niet onopgemerkt voorbij laten gaan en als verrassing versiert zij de chemostoel van Teresa met slingers. Ook zorgt ze dat er een grote bos bloemen klaar staat wanneer Teresa binnenkomt. Teresa: ‘Dat vond ik echt prachtig. Een week later had Gerda haar laatste behandeling. Toen ben ik – net als bij alle andere vijftien behandelingen – bij Gerda gaan zitten. Dit keer zelf zonder infuus. Zo sloten wij het samen af.’
‘We blijven elkaar nodig hebben’
Bij zowel Teresa als Gerda is de kanker weg. De mooie vriendschap is gebleven. Gerda: ‘Dankzij Teresa kijk ik toch ook met een positieve blik terug op de moeilijke periode. We deden het samen. Teresa heeft een plekje in mijn hart en dat gaat nooit meer weg. Wat we hebben meegemaakt, blijft voor altijd bij ons. We zijn schoon, maar we zijn er nog niet. Het herstellen en opbouwen kost tijd. Nu en in de toekomst zullen we elkaar als lotgenoten nog hard nodig hebben.’
Heeft u behoefte aan contact met lotgenoten? Op deze pagina vindt u meer informatie over onder andere inloophuizen in de regio.