“Het begon allemaal in het voorjaar van 2017. Ik was nog volop aan het werk in de gezondheidszorg en had al grote plannen voor mijn toekomstige pensioen. Eindelijk tijd om te reizen. Jaren eerder droomde ik daar al over met mijn man, die in 2007 op 65-jarige leeftijd overleed. Aanhoudende hoofdpijn maakte dat ik naar de huisarts ging. Mijn bloeddruk bleek te hoog. Na meerdere onderzoeken kwam de diagnose: mijn nieren werkten nog maar voor 38 procent. In december 2017 ging het zo achteruit dat ik moest starten met dialyse, in afwachting van een transplantatie.”
Intensieve behandeling
“Op de transplantatie hoefde ik gelukkig niet lang te wachten: in april 2018 kreeg ik een nier van mijn zus. Dat zou het keerpunt moeten zijn, maar ik kreeg al snel afstotingsverschijnselen. Een jaar lang is door het UMC/AMC met alle macht geprobeerd de nier te behouden, maar helaas tevergeefs. De oorzaak bleek de bloedziekte HUS, waardoor mijn lichaam de nier niet accepteerde. Om te overleven moest de nier er weer uit. Sindsdien is dialyse mijn enige optie: drie keer per week bij het Niercentrum van het Dijklander Ziekenhuis. Ondanks deze intensieve behandeling, gaat het verder goed met mij: ik heb geen suikerziekte, geen hartproblemen, en ik maak van elke dag het beste.”
Een onverwachte liefde
Ik leid een actief leven en kijk naar wat er wél kan. Bovendien heeft de dialyse me onverwacht ook iets moois gebracht: in 2020 leerde ik tijdens een taxirit naar het ziekenhuis een hele leuke man kennen; de chauffeur die me naar het ziekenhuis bracht. Hij was net als ik zijn partner verloren en we raakten in gesprek over Portugal, zijn geboorteland. Mijn zus en ik wilden daar naartoe, dus ik wilde er alles over weten. Ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat ik de liefde nog opnieuw zou vinden. Zeker niet omdat ik ziek ben. Ik dacht: wie wil er nou een zieke vrouw? Maar hij durfde het aan. Hij is zorgzaam en we hebben het heel goed samen. We wandelen veel, gaan naar het strand, theater en uit eten.”
Warme band
“Ook skiën we in Oostenrijk en gaan we regelmatig naar Portugal en Zwitserland. Tijdens deze reizen moet ik naar verschillende dialysecentra, want mijn ziekte neemt helaas geen vrij. Maar nergens voelt het zo vertrouwd als in het Niercentrum van het Dijklander Ziekenhuis. De band tussen patiënten en personeel is heel warm. Eens in de zoveel tijd ga ik met een groep voormalig nachtdialysepatiënten uit eten. Je deelt zoveel ervaringen, van mooie momenten tot verdriet als iemand overlijdt. Dat schept een bijzondere band. Toen mijn man en ik drie jaar geleden trouwden, had het team de hele afdeling versierd met ballonnen en posters. Echt geweldig. Ze leven met je mee en organiseren veel extra’s, zoals kookworkshops en feestelijke activiteiten met Pasen en Kerst.”
Fietsen vanuit bed
“Onlangs had het Niercentrum een fietslabyrint te leen van de Nierstichting. Dat is een bedfiets waarbij je op een beeldscherm door een zelf gekozen stad of plek kunt fietsen. Voor het eerst in lange tijd kon ik weer fietsen zonder bang te zijn dat ik val. Ik ‘reed’ door Giethoorn en Utrecht, heerlijk. Het gaf me energie en was een fijne afleiding tijdens de urenlange dialyse. Het is ook goed voor de gezondheid en heeft een positief effect op de behandeling. Dat heb ik zelf ook echt ervaren. Alle patiënten waren enthousiast en we hopen dat het Niercentrum zo’n fietslabyrint straks permanent kan aanbieden. Zo’n 160 Dijklanders proberen de fiets te sponsoren via de Dam tot Damloop. Dat laat zien dat niet alleen het Niercentrum, maar het hele ziekenhuis dat stapje extra zet. Heel bijzonder!”
Helpt u mee het fietslabyrint mogelijk te maken? Klik hier om te doneren.
De donatie gaat via de Stichting Vrienden van het Dijklander Ziekenhuis en komt 100% ten goede aan dit wensproject.