Met pensioen, en toen?
“De passie voor muziek is er altijd geweest. Ik heb in tal van bandjes gespeeld, ook op professioneel niveau. Dat deed ik naast mijn werk als huisarts. Ik was 60 jaar toen ik stopte met werken, nadat ik 35 jaar als huisarts werkzaam was geweest. Een bijzonder en ook wel spannend moment, want wie was ik eigenlijk zonder mijn beroep? Dagelijks probeerde ik om mensen in optimale conditie te brengen. Die behoefte ben ik nooit kwijtgeraakt. Sterker nog, dat is precies wat muziek ook met mensen doet.”
“Muziek heeft niets te maken met wat je speelt of hoe je het speelt. Muziek raakt, dat maakt het voor mij zo mooi en dankbaar om te doen. In het ziekenhuis komen tal van mensen voorbij. Ik ben continu aan het scannen wat er om mij heen gebeurt. Daar probeer ik mijn muziek op aan te passen. Een speaker in de hal zou niet werken, want dat creëert niet de persoonlijke verbinding die livemuziek kan bieden. Ik kan zelf inspelen op de sfeer en de emoties van het moment. En als ik dan een keer een foutje maak? Die kunnen juist heel nuttig zijn. Als er een jong kind bij mij komt zitten, dan tover ik een kinderliedje uit de piano. En als ik zie dat er iemand emotioneel doorheen zit, dan pas ik ook daar mijn pianospel op aan. Ik heb 1200 nummers in mijn repertoire. Daar kan ik alle kanten mee op.”
Bijzondere momenten
“Het zijn niet de applausmomenten waar ik het voor doe, maar de bijzondere momenten die mij doen beseffen hoe waardevol muziek kan zijn. Dat zit hem in kleine momenten, zoals een moeder die begint te lachen wanneer ze haar kind op de muziek ziet dansen. Een psychiatrische patiënte die vol ongeloof haar dankbaarheid uit, omdat er voor haar ‘een concert’ wordt gegeven. En de verpleegkundige die haar patiënt even naar beneden neemt om naar de muziek te luisteren. Wat ik nooit zal vergeten is dat een dochter vertelde dat haar moeder met veel pijn en ongemak op sterven lag. Toen een muziekstuk dat ik speelde door het ziekenhuis klonk, werd ze rustig en is zij vredig overleden. Mooi hè? Dat is de kracht van de muziek.”
Een warm bad
“In de afgelopen jaren heb ik al prachtige momenten beleefd. En ik moet zeggen dat ik het nu zelfs nog leuker vind dan toen ik hiermee begon. In het begin was ik nog onzeker over wat ik speel en vroeg ik mij af of mensen het wel wilden horen. Ik kan er nu veel meer van genieten. Het is fijn om samen te werken met de twee andere pianisten, Bob en Gerrit, die op de andere dagen spelen. We spelen allemaal een ander genre.”
“Ik voel mij hier echt onderdeel van de club. Dat is voor mij een kwetsbaar gevoel, omdat dat in mijn leven niet zo vaak gebeurd is. Ik wilde nooit bij een vereniging, en mij met een club identificeren viel mij zwaar. Dat heeft mij dit vrijwilligerswerk echt gebracht. Het is heel fijn om erbij te horen. Iedereen kent elkaar bij het Dijklander Ziekenhuis. En als je elkaar niet kent, dan doen de mensen hun best om je te leren kennen. De vrijwilligers zijn allemaal leuke mensen die hun werk met hart en ziel doen. Dat zie je ook aan de verpleegkundigen, artsen en andere medewerkers. Er hangt een heel fijne sfeer.”
“Dat gevoel wordt niet alleen gegeven door de medewerkers van het Dijklander, maar ook door de patiënten en bezoekers. Als ik op een andere dag speel dan normaal, valt dat al gauw op bij sommige patiënten en bezoekers. Laatst kwam er een mevrouw naar mij toe om te vragen of ik de nieuwe pianist was, omdat ze mij nog niet eerder op die dag had zien spelen.”
Blik op de zorg is veranderd
“Als huisarts keek ik anders naar een kleinschalig ziekenhuis. Ik verwees mijn patiënten vaak liever naar een groot ziekenhuis, waarvan ik wist dat er van een specialisme veel artsen waren. Dat zou ik nu niet meer doen. Ik ben erg te spreken over het Dijklander Ziekenhuis. Dat kleinschalige en persoonlijke is voor mij superieur aan het grootschalige. Er is zorg en aandacht voor de patiënt en dat is essentieel voor goede zorg. Als je als patiënt kwetsbaar bent, dan wil je iemand die je een beetje in de gaten houdt en die je hoop en warmte geeft.”
“Dat hoop ik ook met mijn muziek te geven. Muziek is niet wat ik speel, maar wat je er zelf van maakt. Iets wat je niet in woorden kunt uitdrukken.”
Lijkt het u leuk om zelf als vrijwilliger op de vleugel van locatie Purmerend te spelen? Mail naar vrijwilligers-purmerend@dijklander.nl