“In mijn examenjaar kwam ik met een gebroken enkel op de spoedeisende hulp terecht. Ik wist niet goed wat ik na mijn examen wilde gaan doen, maar toen ik de mensen daar zag werken dacht ik: misschien is dit ook leuk. Ik solliciteerde bij de nonnen en die zomer begon ik als aspirant-verpleegkundige op de verloskamers. Dit vakantiebaantje bestond uit baby’s wassen. Een hele rij baby’s in de Zwitsal, de haartjes in een babykrul. Na de zomer begon ik een werken-en-leren-traject.
"Wat ik ook wilde, ik heb nooit ‘nee’ gekregen. Misschien daarom dat ik zo lang ben gebleven."
In al die jaren in het ziekenhuis ben ik me altijd blijven ontwikkelen. Het Dijklander Ziekenhuis heeft me altijd alle ruimte gegeven om opleidingen te volgen en me verder te specialiseren. Wat ik ook wilde, ik heb nooit ‘nee’ gekregen. Misschien daarom dat ik zo lang ben gebleven. Natuurlijk heb ik wel eens overwogen om mijn horizon buiten het ziekenhuis te verbreden. Zeker toen de verloskamers weggingen uit Purmerend. Ik heb nog een tijd als echoscopiste bij verloskundigepraktijk Zuxx gewerkt, naast mijn werk in het ziekenhuis. Maar ik ben blij dat ik bij het Dijklander gebleven ben; het is heel fijn om in zo’n leuk team te werken.
Ik heb de afgelopen veertig jaar een hoop zien veranderen. Echo’s, CTG’s, een ruggenprik: vroeger was het er allemaal niet. Als een zwangere vrouw het zwaar had ’s nachts, dan zei de zuster: ‘Doorzuchten en de dokter komt morgenochtend’. En als de dokter niet op tijd was, nam je zelf het kind aan. Als verpleegkundige deed je alles: was de dokter er niet, dan deed je de bevalling; was de voedingsdienst er niet, dan hielp je in de keuken en ook de verloskamers sopten we zelf. Het werk is nu veel gespecialiseerder.
Ook de sfeer in het ziekenhuis is anders. Als we vroeger nachtdienst hadden, dan gingen we overdag met alle collega’s slapen op het strand. Om daarna ’s nachts weer aan het werk te gaan. Het waren andere tijden. We konden ook nog lekker klieren met elkaar, streken uithalen. Dan liepen we weer met brandslangen over de gang, deden plastic over de wc-bril of naaiden de jassen van de artsen dicht. Zulke dingen zouden nu ondenkbaar zijn.
" ’s Nachts dwaalden al die kersverse moeders dan over de gang om te kijken of het hun baby was die huilde."
De zorg is over de afgelopen decennia wel verbeterd. Vroeger sliepen de pasgeboren baby’tjes bijvoorbeeld op de babykamer. ’s Nachts dwaalden al die kersverse moeders dan over de gang om te kijken of het hun baby was die huilde. Toen heb ik voorgesteld om de baby’s bij hun moeder te leggen en na drie maanden te evalueren hoe dat ging. Het is nooit meer veranderd. Ook heb ik in de twintig jaar dat ik als echoscopiste werk de 20-weken-echo en recentelijk de 13-weken-echo geïntroduceerd zien worden. En zo zijn er heel veel dingen die de zorg beter hebben gemaakt.
Hoe ik naar de toekomst kijk? Misschien haal de vijftig jaar ook nog wel. Ik werk pas sinds 1,5 jaar als fertiliteitsverpleegkundige en wil me nog volop ontwikkelen in dat vakgebied. Dus plannen om weg te gaan, heb ik niet. Doe mij maar zo’n gouden horloge, haha.”
In de Dijklander Zomerserie ‘toen en nu’ vertellen een aantal Dijklanders over hun carrière binnen het ziekenhuis. De gemene deler: allemaal zijn zij al ten minste veertig jaar in dienst bij het ziekenhuis. Wat zijn de grootste verschillen tussen het werken toen en nu? En welke anekdotes zijn hen bijgebleven? In deze aflevering vertelt Puck Wijngaard haar verhaal. Puck startte in 1982 in het Liduina Ziekenhuis en werkt als momenteel zowel als fertiliteitsverpleegkundige in het Centrum voor Kinderwens als in de functie van verloskundig echoscopiste op de afdeling gynaecologie/verloskunde op locatie Purmerend.