Alsof het de normaalste zaak van de wereld is laat Fontessa Garms (14) de freestyle libre zien, een apparaatje ter grote van een 2 euro munt dat op haar huid van haar bovenarm is bevestigd. Dit apparaatje meet haar bloedsuikerspiegel. Op een aparte display wordt in een grafiek bijgehouden hoe het met haar gaat en of er een stijging of een daling zit aan te komen. Er is zelfs een app voor waarmee ze haar waarden kan aflezen. "Die werkte alleen op een Apple 7 of hoger, dus morgen krijg ik een nieuwe telefoon."
Dat is dan een klein lichtpuntje in de afgelopen hectische weken. "Ik merkte tijdens mijn vakantie wel dat ik veel dorst had en vaak moest plassen, maar verder niets. Mijn oma (red: zelf diabetes type 2) herkende de signalen en stelde voor om met haar apparaatje mijn bloedsuikerwaarde te meten." Die bleek alarmerend hoog. Nog diezelfde middag zat ze in het Dijklander Ziekenhuis in Purmerend en was ze ‘ineens’ diabetespatiënt type 1.
Leren prikken
"Ik besefte eerst niet goed wat er gebeurde en was vooral verdrietig." In het Dijklander Ziekenhuis wordt zij opgevangen door het kinderdiabetesteam. Diezelfde middag krijgt ze insuline. In verband met het weekend wordt ze voor een opname doorgestuurd naar de locatie Hoorn. Tijdens deze drie dagen start Fontessa met leren hoe ze zichzelf moet prikken en wat ze in de gaten moet houden. "Dat prikken was wel even eng, maar het ging gelijk heel goed." Inmiddels vertelt ze erover met grote kennis van zaken.
Oefenen
Na haar opname in Hoorn krijgt ze een week lang elke dag educatie op het Kinderdagcentrum in Purmerend om meer informatie te krijgen en te zorgen dat ze op de juiste manier wordt ingesteld. Vorige week hoefde ze niet te komen en kon ze zelf thuis aan de slag met haar freestyle libre. Vandaag is ze terug voor een controle. "Dat instellen is nog wel oefenen.", erkent ook haar vader. "Dat gaat nog wel eens mis en we weten ook nu nog niet zo goed hoe haar lijf reageert, bijvoorbeeld als ze straks weer dagelijks naar school moet fietsen. Daarom is die begeleiding vanuit het ziekenhuis wel fijn. We kunnen altijd bellen als we vragen hebben."
Discipline
"Dat is ook een hele uitdaging’, erkent verpleegkundig specialist en lid van het kinderdiabetesteam Jose de Waal. "Je kunt je voorstellen dat kinderen op een bepaalde leeftijd niet buiten de boot willen vallen. Dat, tezamen met een hormonale disbalans, een groeispurt en een veel onregelmatiger leven dan een volwassenen maakt het soms lastig om de juiste structuur en discipline op te brengen om dagelijks te controleren en te prikken. Terwijl juist die discipline ervoor zorgt dat je leven zo normaal mogelijk kan verlopen. Door de kinderen goed te begeleiden wordt de ziekte een manier van leven en kost het minder energie. Zo kunnen ze vol van hun leven genieten en gewoon de leuke dingen doen."