'Het is nog erg wennen, hoor, dat ik niet meer hoef te werken. Vanochtend was ik zwemmen en realiseerde me, oh ja, dat kan ik nu drie keer per week doen als ik wil. Het voelt niet als vakantie, dit is echt anders.'
Mensenmens
'Ik ben een mensenmens. Mijn ouders hadden een buurtzaak met levensmiddelen in de Diamantbuurt in Amsterdam. Dus er waren altijd klanten in de zaak om een praatje mee te maken. Als 21-jarige verhuisde ik vanwege de woningnood in Amsterdam naar Enkhuizen. Ik heb mensen om me heen nodig, en die zou ik als doktersassistent tussen de witte muren van de plaatselijke huisarts niet vinden. Gelukkig kon ik aan de slag als doktersassistent in het Sint Jan en zo belandde ik een jaar later op de afdeling Gynaecologie. Ik heb altijd enorm genoten van mijn werk. Vooral de interactie met andere mensen, met collega’s maar vooral met patiënten.'
Trots
'Ik wil niet onbescheiden zijn, maar trots ben ik vooral op de manier waarop ik de communicatie met fertiliteitpatiënten heb neergezet. Toen de poli gynaecologie werd verbouwd bijvoorbeeld, stelde ik voor om een deel van mijn werkkamer af te staan zodat patiënten met een kinderwens niet in de wachtkamer tussen de zwangeren hoefden plaats te nemen. Ik zorgde altijd voor korte lijnen over uitslagen en afspraken. Een fertiliteitstraject is zo’n spannende en intensive periode, dan wil je snel kunnen antwoorden. Toen de e-mail kwam, kon ik nog sneller en directer met ze communiceren. Nu werken we met e-consulten.'
Vroeger en nu
'Toen we net van start gingen met IUI-behandelingen werden de mannen gewoon naar de wc gestuurd met een potje als ze zaad moesten opwekken. Nu hebben we in het Centrum voor kinderwens in Purmerend aparte mannenkamers, met een fijne stoel, een televisie, toilet en wasbak. En de eicelpuncties gingen vroeger nog via de buik, omdat er nog geen vaginale echoapparatuur bestond. Heel pijnlijk en bovendien hadden we veel slechter beeld. Dat ik al die ontwikkelingen mee heb mogen maken, en de laatste paar jaar van mijn loopbaan de start van onze eigen ivf-kliniek mocht meemaken is wel echt een kroon op m’n werk.'
Babynieuws
'In de tijd dat de fertiliteitspoli nog in Hoorn zat, hoorde ik het meteen als een patiënt bevallen was die ik begeleid had bij haar fertiliteitstraject. Dan ging ik meteen even kijken. Ook al was ze amper bevallen, zodra ze mijn hoofd om de hoek zag was het steevast, ‘oh jij bent het Hanneke kom binnen’! Dat was soms best emotioneel. Ook als het niet goed ging trouwens. Want dat een patiënt zwanger is geworden, betekent nog niet dat het dan verder altijd maar goed gaat. En ik vind dat je er ook dan voor ze moet zijn.'
Warm bad
'In het Centrum voor kinderwens is iedereen echt onderdeel van het team, dat heb ik als een warm bad ervaren. Ik vind het jammer dat ik daar nu moet stoppen. Maar ze mogen me altijd bellen hoor! Ik ben niet van plan om thuis te gaan zitten. Ik ga op zoek naar iets waardoor ik onder de mensen kan blijven komen. Zoals ik nu al vrijwilligerswerk doe bij de Drommedaris in Enkhuizen. Maar eerst nog even bijkomen en wennen.'
In de Dijklander Zomerserie ‘Trots en trouw’ vertellen Dijklanders over hun carrière binnen het ziekenhuis. De gemene deler: ze gaan of zijn met pensioen. Hoe kijken zij terug op hun loopbaan binnen de zorg? Hoe hebben zij het werken in een ziekenhuis ervaren? In deze aflevering vertelt Hanneke Verhagen haar verhaal. Ze startte in 1978 en stond aan de wieg van ivf-behandelingen in het Dijklander Ziekenhuis. Op 1 juli ging zij met pensioen.